The Flesh
Berrikuspen bat / erakusketa bat<
The flesh aldizkaria Yann Géraudek eta Damian Mazièresek sortu zuten 2008an testu, irudi, erreprodukzio edo faksimile multzo bat inprimatu, irakurtzeko eskaini edo aztertzeko xedearekin, hasiera batean behintzat, horien balioa aintzat hartzeko asmorik gabe. Hierarkia edo autoritaterik gabe, ideiak hedatzeko asmoz beteta sortu zuten aldizkaria, eta aldizkariaren espazioa manifestu-espazio gisa definitzen dute; aldarria egiteko eta zeraren ikuspegia aurkitzeko lekua dela diote. The flesh aldizkaria gai ezaren bidez gauzatzen da, hots, berariaz aldarrikatutako objektu baten faltaren bidez. The flesh aldizkariak gauza zehatzaren begirada abstraktua eskaintzen du. Objektu, inprimatutako zerbait izateko xedearekin, eremu zabal eta urrunetara iristen da aldizkaria, ideia bati gertatzen ez zaiona, eta ideia hori, gehien-gehienean, bere antzekoak baino gehiago argitzen du.
Batzen gaituena sarritan gure aurka duguna dela jakitun gara, eta testu eta/edo artelanen aukeraketa gure ustez pentsamenduaren, literaturaren, artearen edo poesiaren, eta baita eguneroko lanaren une garrantzitsu bat dakarten, baina edozein joera edo mugimendutik at dauden pertsona, artista eta egileen esku uzten dugu. Metodo honen adibidearekin jarraituz, ikusleak artelana nola, irakurleak testua era berean sortzen duela uste dugu, eta hortik dator erakustaldiaren testuingurua. Aldizkaria, hortaz, espazio huts bilakatzen da, eta soil-soilik kontsultatzen duten pertsonen pentsamenduek betetzen dute. Patricia Falguièresek Brian O’Dohertyren White Cube. L’Espace de la galerie et son idéologie lanaren hitzaurrean esandakoaren arabera, era honetara deskriba daiteke aldizkariaren espazioa: “BODek 1976 eta 1981 bitartean Artforum-en argitaratutako lau saiakerak, Inside the White Cube. The Ideology of The Gallery Space izenburupean bildutakoak, kutxa beltz ederrenetako bat dira artista, kritikari, arte-ardurako arduradun eta bildumazaleentzat. Sistema horiek aztertu ditugu ikerketa-laborategietan; horien trukeak aztertu egiten dira, baina horien edukia edo barneko makineria mota ikertu gabe. Transistore, algoritmo edo ordenagailu-programa zigilatu baten moduan, zer sartzen den eta zer ateratzen den besterik ez duzu jakin behar: behin konektatuta, kutxa beltzak martxan diren ikerketa-programak abiaraziko ditu… “[1]. Hemen deskribatutakoa eskuzabaltasun anbiguoa da, mekanizatu, motorizatu huts batek eratutakoa, adimena, ikonoa edo zeinua jasotzeko prest dena. The flesh aldizkariaren tarte editoriala barruan jar daitekeenera besterik zabaltzen ez bada, orduan, betelana besterik ez litzateke, horrek dakarren guztiarekin. Adjektibo erakuslea edo abiadura-palanka da, nolabait, Rosalind Kraussek The Originality of the Avant-Garde and Other Modernist Myths lanean adierazi bezala: “Abiadura-palanka terminoa baliatzen du Jakobsonek soilik “hutsik” egoteagatik “esanahiaz gainezka” dagoen zeinu linguistikoaren kategoria horri buruz hitz egiteko. “Hau” hitza zeinu bat da, eta bere erreferentea hori esateko zain dago, esaten denean, hornitzeko prest. “Aulki hau”, “mahai hau”,”…hau” eta guk mahaiaren gainean dagoena nabarmentzen dugu”..[2] Ariketa artistiko baten baitan objektua testuingurutik atera gabe erakutsi ezin bada, orduan, indexatu egingo da. Indizea objektuari buruz diharduen zeinua edo adierazpena da. Ez gara Robert Smithsonen Spiral Jetty-ri begira ari, esaterako, bere argazkiari, inprimaketari, indexazioari baizik. Indizearekin, testuinguruarekin batera doan abiadura-palankak izendatuko du teknika; galeriaren eremuak, berriz, izendatuko du artelanak zer adierazten duen.
0